Det teatralske kontoret

Ho grøssar ved tanken, eit kontor utan bøker, utan rot, utan spor.

Dosent i drama og teater ved Nord universitet, Anne Meek, minner om at også kontoret er eit rom, eit rom det er meininga at menneske skal opphalde seg i, og arbeide, kanskje møte andre til ein kopp te, snakke med kollegaer, studentar.

Då kan det liksom ikkje vere ein homogenisert kokong, eit klinisk kammer utan teikn til liv, preg eller gud forby, utan bøker.

Ho har faktisk høyrt snakk om innføring av ein ny standard, det boklause kontoret. I så fall endar hennar eige som antitese. 

— Eg er heldig, eg går jo litt under moderniseringsradaren. Eg har hatt kontor her sidan dette bygget kom, seier dosenten.

Dette er Campus Nesna på Helgeland, det ligg litt utanfor allfarveg, og dei som er her, er etter kvart blitt kjende for å ikkje nødvendigvis finne seg i alt.

Meek har utnytta hyllekapasiteten maksimalt. Dario Fo, Shakespeare, Stanislavski, det bognar, og der er Nordlands trompet, Petter Dass, han er jo herifrå traktene. «Ur-Pippi. Det opprinnelige manuskriptet», piplar ut bak kontorstolen.

— Eit kontor har sin eigen dramaturgi, doserer Meek.

Pulten er ikkje uryddig, tvert imot i system, innanfor sine eigne rammer. Der ligg eit teaterprogram frå den gongen ho sette opp «Den lille prinsen» på Den Nationale Scene i Bergen. Og ved sida av, noko skodespelaren skreiv ned: «Det vesentlige er usynlig for øyet».

— Som er eit sitat frå «Den lille prinsen», naturlegvis.

Og der, eit krus med penn, målarkost og gaffel, ikkje alt må forklarast heile tida. Og der, eit skrin.

Kva har ho under lokket?

— Her er det litt forskjellig rare ting, men no må du ikkje framstille meg som heilt sprø, altså.

Ho fiskar opp eit eføyblad, det er eit flatpressa minne frå den dagen ho disputerte i Bergen.

— Lat meg seie det sånn … eg trur veldig på det sanselege. Eg trur vi har fått altfor stor tru på det digitale, på kommunikasjon i det digitale. Opplevingane blir mykje større dersom du tar med deg sansane dine, seier Meek.

Med det er ho litt tilbake til det med at kontoret faktisk er meint å vere ei sone du skal opphalde deg i, ja, til og med trivast i.

Og då må det nesten vere noko der inne som er mogleg å sanse. 

Når ho løftar blikket frå PC-skjermen, ser ho på ei diger oppslagstavle, også den pepra med minner, program, bilde, teikningar, ein fransk restaurantmeny.

— Då vi blei nedlagde for nokre år sidan, ja, så blei vi jo redda igjen, då kom det eit menneske hit som skulle, på ein måte, systematisere oss litt, liksom straumlinjeforme oss. Då gjekk han gjennom kontora, heldigvis ikkje mitt, men han kom ned til teaterverkstaden. Der fann han farga papir, og sa at dette samlar vi inn, vi skal ikkje ha farga papir, vi treng berre kvitt papir. Eg sa «korleis veit du at vi ikkje treng farga papir, eg veit jo ikkje det sjølv ein gong», men det hjelpte ikkje. Papiret vart donert til barnehagar her i bygda, og det er jo fint det, altså, men dersom vi trur at vi kan utdanne lærarar utan å bruke fargar, ja, då er vi på heilt feil spor.

Det er faktisk ikkje ein spøk, det som for Meek er eit skrekkscenario, eller ei scene  frå eit absurd drama, det homogeniserte, steriliserte, kanskje til og med pasteuriserte, og gud forby, boklause kontoret.

Medan vi er på besøk, får ho stadfesta frå driftsteknisk på huset at det er komen ein oppdatert «kontorstandard» frå sentralmakta. Rett nok er det ikkje eit krav å fjerne bøkene frå kontoret, men dei skal plasserast i skap. Dette av reinhaldstekniske årsaker, bøker samlar støv.

Driftsteknisk kan truleg ta seg ein tur tilbake når Meek blir pensjonist, eller helst etterpå.

— Du vil ha eit kontor som ønsker velkommen, ikkje eitt som avviser deg. Eit kontor som inspirerer og motiverer. 

I ein krok, ved døra, står ein stamp stappa med eit samansurium av tekstilar.

— Å, det der, det er berre tolv klovnekostyme som ligg og ventar på ei førestilling vi skal ha.